မစႏၵာ…သို႔ (၂)
----------------------------------
ေရအဆုံးကုန္းတဝက္ဆိုေပမဲ႕
က်န္ခဲ႕တဲ႕ကိုယ္႕အတြက္တဝက္ဟာ
ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးမလြတ္တဲ႕အရပ္မွာပါမစႏၵာ
အဲဒီလိုပဲေပါ႕ မစႏၵာေရ
လိႈင္းႀကီးေတာ႔ေလွေအာက္
ေတာင္ႀကီးေတာ႕ဖဝါးေအာက္ဆိုရိုးစကားရွိေပမဲ႕လို႕
ေလာကဓံလိႈင္းေတြေအာက္မွာ
ျပားျပားေမွာက္ေလးဘက္ေထာက္ရင္း
ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ယုံၾကည္မႈေလးေတာင္
ပိုးေမြးသလိုေမြးခဲ႕ရတဲ႕ေကာင္ပါ
ေတာင္နံရံကိုေခါင္းနဲ႕တိုက္ျဖိဳဖို႕
သတိၱမရွိခဲ႕ေပမဲ႕ ဒုကၡကိုပုခုံးခ်င္းတိုက္ခဲ႕တယ္ေလ
ဘဝမွာေရြးဆယ္ယူလို႕ရစတမ္းဆို
ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးဒုကၡေတြပဲသီးပြင့္ေစခ်င္ခဲ႕တာပါ
သတိယေနတတ္ျခင္းက
လွပတဲ႕ဆည္းဆာေတြကိုစြတ္စိုေစခဲ႕သလို
ငိုခ်င္းဖြဲ႕ေတးသီခ်င္းေတြကိုလည္း
ႏွစ္သက္ေစခဲ႕ျပန္တယ္မစႏၵာ
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ
တေနရာစီေဝးေနတဲ႕အေၾကာင္းကို
ထည္႕မေရးျဖစ္ခဲ႕ေပမဲ႕
ေသာကနဲ႕ပူေဆြးေနသူတေယာက္ကို
ေဆာင္းညေနဘုံဆိုင္ေတြထဲေတြ႕ခဲ႕ရတယ္
တကယ္တမ္းဆို…
ႏွင္းေတြေဝတဲ႕လမ္းထဲ အတူရွိေနခဲ႕သင့္တာေပါ႕ မစႏၵာေရ
ေတြေဝတတ္တဲ႕အက်င္႔ဆိုးက
ကိုယ္႕နံရိုးကိုယ္လႊတ္ခ်ပစ္မိခဲ႕တာေၾကာင့္
ရင္တခုလုံးေနာင္တနဲ႕အုံ႔မိႈင္းေစခဲ႕ျပီ
ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံေတြရဲ႕အျခားကို
ေက်ာခိုင္းလွည္႔ထြက္ဖို႕
ေျခလွမ္းျပင္ျပီးခဲ႕ပါျပီ
သို႕ေပမဲ႕…သို႕ေပမဲ႕ေပါ႕ မစႏၵာရယ္ ။
အဇၨ
Comments
Post a Comment